มนุษย์เราเกิดมาเวลาคือถนน ทุกๆวันของทุกคนคือการเดิน
เป็นการเดินทางที่ไม่มีเครื่องทุ่นแรงอะไร มีแต่พลังข้างในเป็นแรงขับ
บางครั้งเมื่อเราเริ่มจะเดินช้า หรือเวลาไม่อยากเดินต่อ ก็ยังมีคนข้างหลัง
เดินตามและคอยเฝ้ามอง คอยประคับประคอง ให้เราเดินต่อ
บางครั้งเมื่อไรที่เดินไปผิดทาง คอยขวางคอยฉุดไม่ให้หลุดเข้าผิดทางในเส้นทางการเดินนี้บางทีก็มีคนมาเดินเคียงข้าง สั้นบ้างยาวบ้าง
ตามแต่บุญกรรมที่ทำกันมา บางครั้งเดินไปด้วยกันบนเส้นทาง
หากเกิดมองเห็นเส้นที่ก้าวย่างต่อไปไม่เหมือนกัน ฝันไปคนละแบบ
ก็ต้องแยกทาง แตุ่ทุกอย่างก็ยังดำเนินต่อ
เพราะคนที่รอเห็นเราเดินไปยังเป้า
ท่านยังเฝ้ามอง และประคับประคองเมื่อยามเหนื่อยล้า
แต่เวลาบนถนนของแต่ละคนไม่เท่ากัน ฉันจึงหยุดเดินไม่ได้
เพราะไม่รู้เมื่อไร คนที่เฝ้ามองของฉันจะต้องหยุดเดินตามเวลา
เหนื่อยใหมกับการเดิน?
เชื่อว่าไม่มีใครไม่เคยรู้สึกเหนื่อล้า
เพราะการเดินบนถนนชีวิตไม่มีทางด่วนเพราะมันวัดกันที่ใจ
ใช่วัดกันที่ที่มา คุณค่าที่ตั้งมันต่างกันไกล
บางครั้งมีใครที่มาเดินเคียงข้างต่างรู้สึกดี ที่มีเวลาได้เดินไปบนเส้นทางข้างหน้าด้วยกัน
แต่ความฝันของคนเรา เราเป็นคนกำหนด เส้นทางที่ต่าง ทำให้ห่างกัน
เมื่อมีความฝันคนละทางก็ต่างแยกย้าย มันเป็นแค่ช่วงเวลา ที่มีค่าไว้จดจำ
ถึงอย่างไรเรายังต้องเดินต่อไป เพราะสิ่งสุดท้ายที่หยุดเดินได้คือไม่หายใจ
และสุดท้ายฝากความทรงจำไว้ ด้วยรอยเท้าเล็กๆของตัวเราเอง
บนทางเท้ายามฝนตกรถติด ที่จิตล่องลอยปล่อยโวหจริต
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น